jueves, 18 de noviembre de 2010

Ya. Lo he decidido. Ya no puede seguir así.

No por nada, bueno sí. Porque no hay nada pero hay algo. Porque no somos nada, pero somos algo. Y así no se puede. Así, sin saber qué exactamente, no se puede.

Porque yo no sé nada de lo que piensa. Porque lo que sé es lo que pienso yo, solamente. Y porque no sabré lo que quiero, pero tengo clarísimo lo que no quiero.

No quiero pasarlo mal, no quiero enfadarme cuando no tendría que hacerlo, no quiero molestarme por tonterías, no quiero rayarme... ¿Cómo he dejado que todo esto llegue a esta situación?

Tengo la respuesta, supuesta respuesta.

Porque he seguido con el juego. Porque he permitido demasiado. Porque todo es sí y nunca es no. En resumen, porque he sido imbécil.

Pero no lo puedo evitar. No puedo. No soy de las que se aguanta, de las que reprime lo que quiere hacer, lo que le apetece, lo que no. Simplemente sigo mucho mis impulsos, sin pararme a pensar mucho en ellos.
Sí, debería pensar un poco más, reflexionar. No ir corriendo detrás cada vez que abre la boca.

Estoy confundida. No entiendo nada, no sé el porqué de tantísimas cosas, de tantos comportamientos... No me cuadra nada. Por más que piense y piense no llego a nada, a nada creíble, a nada lógico, a nada explicable y argumentable.

Pero estas cosas son así, no? O no? Yo ya no sé nada.

Quiero saber y no quiero saber. Tengo miedo.

Miedo a todo, y a la vez miedo a nada. Si no está delante mío no temo nada, pero si lo está me transformo y me da miedo todo. ¿Porqué? No quiero ser así. Quiero ser yo y no sé porque, no me deja ser yo, no puedo ser yo con él.

Miedo a que cambie todo, porque sí, no sé nada pero no estoy mal cuando estamos juntos, al contrario.

Miedo otra vez, a que cambie todo, y que todo lo que hemos compartido, momentos, salidas, conversaciones...quede en nada.

Sé que conectamos, lo sé, pero no sé si es real o es un espejismo que hemos creado. ¿Conectamos realmente o hemos hecho que conectaramos?

Cuántas preguntas! Cuántas dudas! Cuánto de todo...

Espero que todo se aclare y que todo vuelva a la normalidad, sobretodo yo...que empiezo a volverme loca.

2 comentarios:

  1. Visca! ja puc veure el teu blog! :P

    De vegades intentem actuar de la millor manera possible davant de la vida i les situacions, i amb el temps de vegades ens adonem que potser no va ser la manera correcta i que segurament ara ho haguessim fet diferent, però no naixem ensenyats, i tot va passant d'una manera per alguna raó. Només sé que si les coses pasen com passen és perquè a la vida tot tendeix a anar cap a millor, i amb el temps això s'acaba veient! ;D

    ResponderEliminar
  2. quin positivisme!!!moltes gràcies Ura...vaig a llegir la teva actualització...

    ResponderEliminar